Nikt chyba nie zaprzeczy, że przy środkach jakie ówcześnie zostały uruchomione na obronę TK przed nową władzą, ta poradziła sobie w tym pojedynku dość gładko. Po tym jak przy pomocy naszych amerykańskich towarzyszy sprawnie zatrzymano próbę obalenia rządu w okresie grudniowego głosowania nad budżetem, w bardzo szybkim tempie również zostali spacyfikowani główni wojownicy o „Konstytucję”. Ościenni mocarze zrozumieli, że przeciwko organizowanej przez polski rząd zmianom będzie trzeba wytoczyć poważniejsze działa, a próba poradzenia sobie z przeciwnościami talentem najsłynniejszego ucznia Leszka Balcerowicza, będzie się kończyć już tylko kompromitacją. Zostali bowiem postawieni w sytuacji, w której koniecznym jest podejść do sprawy na pełnych obrotach, bo że nie na tym koniec dokładnie wiedzieli i wiedzą nie od dziś.

Najpoważniejsza bitwa stoczy się na polu reform sądownictwa jakie właśnie teraz próbuje przepchnąć obecna władza. Jest to ostatnia szansa na dające jakiekolwiek nadzieje przedsięwzięcie ratujące przed utratą w Polsce wpływów jeśli nawet nie agentury umieszczonej w wymiarze sprawiedliwości, to przynajmniej „prawomyślnej” kasty. I dokładnie o nią toczy się ten bój. Jeśli Kaczyńskiemu uda się przeprowadzić planowane zmiany w sądownictwie staniemy w obliczu IV RP teoretycznie mocno usytuowanej już na papierze. III RP z całym jej inwentarzem będzie zaś na prostej drodze do grobu. Jedną z istotnych kwestii jest fakt, że dla stronnictw opozycyjnych, które zostały oddelegowane na społeczno-polityczny odcinek tej walki, kluczowym jest zachowanie przepisu, który wybór sędziów do wierchuszki całego sądowniczego układu pozostawia samym sędziom. W tej kwestii opozycja gotowa jest doprowadzić nawet do rozruchów ulicznych. I nie jest to w niczym zaskakujące, bo w środowisku tak hermetycznie zamkniętym jak wymiar sprawiedliwości jest najważniejsze, aby ludzie w nim działający dzięki możliwości kompletowania swoich kadr przez samych siebie miała zapewnione bezpieczeństwo. Oczywiście mydli się otumanionemu społeczeństwu, kompletnie nie rozumiejącemu świata, w którym żyje, że walka jest o demokrację, o praworządność, o uchronienie nas przed dyktaturą. Są to oczywiste brednie, a szafowanie nimi jest możliwe z dwóch powodów. Pierwszym jest to, że politycy (zdarza się, że idioci), którzy nimi szafują, będąc jednocześnie kompletnymi ignorantami w kwestii tego do czego są używani, głęboko wierzą w to, co sami wygadują. Drugim zaś trójpodział władzy, na którym oparte jest państwo rozumiane przez demokratyczny dogmat. Powoduje, że obojętnie co by się w wymiarze sprawiedliwości nie działo, każdą jego reformę w bardzo prosty sposób można przedstawić jako zamach właśnie na praworządność. W tym przypadku nadużywa się jednak także słowa „demokracja”, bo ono bardziej trafia do wyobraźni wodzonego za nos motłochu bezmyślnie powtarzającego na ulicach wbite mu do głów regułki w jej obronie.

Nie ma żadnej wątpliwości, że wszystkie te quasi-rewolucyjne hasła, to tylko hipnotyczne przyśpiewki utrwalające w ulicznym żywiole przekonanie, że oto żywioł walczy w Wielkiej Sprawie i trzeba dać z siebie wszystko, a nawet jeszcze więcej. Powtórzę. Wszystkie te docierające do nas z głównego nurtu medialno-politycznego krzyki, to jedna wielka bujda. Tutaj walka toczy się być może nawet o agenturalne wpływy, jeśli nie tylko o zachowanie odpowiedniego „personelu” w kluczowej dla postpeerelowskiego układu instytucji; instytucji która dzięki swej niezależności ma możliwość dowolną nieprzychylną sobie władzę trzymać na krótkiej smyczy. Są obawy, że oddanie na tym polu wszystkiego w ręce Kaczyńskiego, nie tylko rozniesie w pył wpływy wewnętrznych beneficjentów okopanej w fundamencie „kasty”, ale prędzej czy później boleśnie odetnie fundamentalne wpływy zainstalowanej w Polsce piątej kolumny. Że taka piąta kolumna istnieje, można przypuszczać choćby tylko z powodu wyłączenia spod nadzoru i weryfikacji służb, nominacji sędziowskich, których jednym z fundamentalnych przywilejów jest dostęp do tajnych informacji. Niech nikt nie myśli naiwnie, że Prezes kiedykolwiek zrezygnował z idei budowania IV RP. To że całość nie jest już oficjalnie tak nazywana, nie znaczy że Kaczyński zadowoli się tylko kosmetycznymi zabiegami na ciele III RP. Jeśli operacja na układzie sądowniczym nie odbędzie się bez znieczulenia i po myśli „naczelnika”, nie ma mowy o śmierci III RP i nie ma mowy o narodzinach RP czwartej. Dokładnie tak można w krótkiej przenośni opisać zamieszanie wokół tej próby reformowania sądownictwa przez obecną władzę.

Walka jest o to w jakiej Polsce będziemy żyli. Czy Kaczyńskiego, czy żyrowanej przez Michnika. Dlatego kiedy prezydent zawetował ustawy o KRS i Sądzie Najwyższym, Prezes miał prawo poczuć głęboko wbity nóż w swoje plecy. Pytanie tylko czy aby na pewno ma za co być zły na prezydenta Dudę? Moim zdaniem nie.  To że Andrzej Duda nie był nigdy ortodoksem nie jest żadną tajemnicą. Dlatego tym bardziej dziwi, że Prezes mógł mieć jakąkolwiek nadzieję, że całość przeprowadzana metodą „na rympał” ma szanse na powodzenie. Strach przed choć kłamliwą, to jednak łatką „skrajnie prawicowego antyeuropejskiego faszysty” spowodował, że prezydent zdecydował się ustawę zawetować. Dokładnie tak nazywałyby  go media zarówno polskie i zagraniczne. Nie można mieć pretensji do prezydenta, bo on po prostu był sobą, niczym nie zaskoczył. Za to Prezes, nie wiadomo dlaczego, w napływie własnego chciejstwa kompletnie zatracił poczucie rzeczywistości. Kaczyński pomylił się jak rzadko kiedy i naprawdę aż trudno było przez te kilka dni tej kompromitacji być świadkiem. Czy wybitny strateg Jarosław Kaczyński to mit? 

Oczywiście duży w tym wszystkim swój udział miały czynniki zewnętrzne. Prezydent co rusz zmagał się nie tylko z presją mediów zagranicznych, a nawet z tą kierowaną w jego stronę z ośrodków dyplomatycznych innych państw. Oprócz wielu innych głosów szczególną rolę w oddziaływaniu tej presji na pewno odegrało oświadczenie rzecznik Departamentu Stanu USA, a kto wie czy nie jeszcze większą rozmowa telefoniczna jaką prezydent miał przeprowadzić z kanclerz Merkel niedługo przed ogłoszeniem, że ustawy zostaną przez niego zawetowane. Jak widać nie byle instytucje zainteresowane są tym, by środowisku sędziowskim nie zapanowała panika, popłoch i zmartwienie. III RP stanęła nad przepaścią i trudno się spodziewać, że ktokolwiek z zewnątrz mógłby pozwolić zrobić krzywdę swojemu wspólnemu dziecku. Są „umowy i zobowiązania”, których nawet Prezes nie przeskoczy. Przez najbliższe miesiące możemy się spodziewać najdalej idących konsekwencji z tytułu prezydenckiego weta. Ośrodki opozycyjne wewnątrz będą gotowe przyłożyć rękę do zorganizowania na ulicach starć. Można także spodziewać się, że aby uspokoić skrajnie niebezpieczną atmosferę Kaczyński zdecyduje się na przedterminowe wybory. Stanowisko prezydenta dało wszelkie „moralne” narzędzia opozycji do domagania się samorozwiązania Sejmu. Na pewno będą grać w takie bębny. Jeśli zawziętość Prezesa weźmie górę i nie ulegnie, to jesteśmy dopiero na początku czegoś, co w najgorszym wypadku może skończyć się pseudo-majdanem organizowanym nam tutaj przez piątą kolumnę i przede wszystkim czynniki zewnętrzne. Można wiele mieć nadziei, ale III RP tak łatwo się nie podda.